miércoles, 19 de febrero de 2014

Cansado

Si, la gente comete errores y pide perdón por ellos, intenta cambiar y a veces lo consigue, aprende a ser mejor persona. Hasta que llega alguien y te vuelve a hundir con su comportamiento, pero aun así tú no te rindes, sigues o intentas seguir ser amable con las personas a las que has querido y sigues queriendo, no se lo tomas en cuenta. Sigues siendo el puto masoca que has sido siempre, pero no te importa, porque sabes que más pronto o más tarde todo cambiará. Que hablen de ti por ahí no te importa, que te hagan quedar como un maltratador o mala persona no te importa, porque tú sabes que no lo eres, solo tienes un carácter que intentas domar, dominar. Que te miran mal por la calle te importa una mierda, sabes que esa gente puede ser peor que tu. Pero lo que nunca comprenderás es por qué has de pagar un error así, por qué has de sentirte tan mal después de tanto tiempo,  mientras ves como se trata bien a gente que han sido peores y han hecho más daño. Y al final del día, llegas cansado de toda esa mierda y te dispones a llorar, a sacarlo todo fuera y ves que no puedes, que eres débil hasta para eso. E intentas hacer como que no pasa nada, que ya pasará todo, que todo volverá a la normalidad, pero no vuelve, es más, cada día empeora más. Y quieres gritar, llorar, llorar, gritar, romper cosas, abrazar a alguien sea cual sea la reacción, pero no puedes. Sales, entras, vuelves a salir y te cansas, te agobias, te falta el aire y vuelves peor de lo que estabas. Rompes con todo y con todos. Dicen que esas experiencias te hacen más fuerte, pero a mí me debilitan, me cansan, me hacen sentir cada día más débil, con menos ganas de seguir adelante. Fingir sonreír ya cansa, fingir estar bien ya duele en mi interior y cada día que pasa te cuesta más confiar en la gente, en dar tu confianza, te vuelves serio, apático. Y te cansas, y te vuelves a cansar una y otra vez. Estas al límite de tus fuerzas, no duermes, no descansas, nada, sólo oscuridad y tristeza, sólo ganas de que todo pase rápido y volver al punto de partida y coger otro camino, aunque sabes que por ese camino todo volverá a ir igual por mucho que te esfuerces a cambiarlo.

miércoles, 8 de enero de 2014

Cuirassa

I ara sents com el teu cap pega voltes i més voltes sense parar. Saps que més prompte o més tard tot açò acabarà encara que no sabràs mai si ho farà de bona manera o per el contrari acabarà mal. Però mentre esperes intentes viure, t'esforces per continuar cap endavant, lluites per a que tot vaja per el seu camí correcte. No vols que res torça el teu camí, però t'assabentes que la vida no és un camí recte, que n'hi han corbes, que mai podràs redreçar per molt que ho intentes. Saps que eixes corbes fan que aprenguis a valorar més la vida, a la gent que t'envolta i prompte veuràs com tot torna al seu camí, a seguir com era abans, a no plorar més, a no pensar mai més en coses negatives, a ser positiu de nou. I mentre aquest moment arriba, tu aprens a rebutjar tot el dolent, tot el que et fa mal, eixes emocions tòxiques que et destrossen per dins, el teu cor, la teva ànima. I vols cridar, cridar molt alt, plorar, traure tot el que a dins teu et fa mal, però no ho fas. Calles per no fer mal a ningú i no t'assabentes que si que fas mal a algú, et fas mal a tu mateixa, als teus sentiments, a qui eres tu en realitat. Tens por i no saps com treure el sentiment de dins teu. No ho saps i no ho sabràs perquè et negues a reconèixer que ets un covard. Que necessites un poc més de valentia, ser com en realitat eres però eixa cuirassa que vesteixes no et deixa respirar, no et deixa sortir, no et deixa viure. No dissimulis més, llançat, trenca tots els estereotips, trenca amb la cuirassa, crida si has de cridar, plora si has de plorar, parla si has de parlar, riu si has de riure, fes el que hages de fer. Però no t'enganyis més, ja no sols fas mal als qui t'envolten, et fas mal a tu mateixa. I saps perfectament que no és això el que vols per a tu ni per als teus. Vols ser feliç, vols ser tu, no vols rendir-te, ja estàs cansat de tot això. Ara has de buscar eixa força que amagues al teu interior i empènyer-la cap amunt, així un dia d'aquests et donaràs compte de que ja eres tu, de que ho has aconseguit i tot serà com en realitat ha de ser.

martes, 17 de diciembre de 2013

Idiota

Aquello sólo fue una simple pesadilla, esa pesadilla en la que él se hundía, lentamente, hacia el fondo, ese fondo contaminado de miseria, cobardía, apatía y soledad. Supo que ese mal sueño era reflejo de la vida que estaba viviendo, una vida que no era la suya. Necesitaba salir de allí rápidamente, sin mirar atrás. Empezar una nueva etapa. Y así lo hizo. Cogió sus cosas y alquiló una habitación. Necesitaba conocer gente nueva, olvidar las antiguas amistades o así es como decían llamarse. Quería salir de ese fondo, resurgir, nadar hacia arriba y dejar todo aquello en aquel fondo tan oscuro. 
Los primeros días fueron geniales, perfectos, todo iba tan bien, pero su corazón le volvió a traicionar. Conocer a esa persona hizo que sus sentimientos volvieran a confundirlo, de nuevo volvía a resurgir aquella confusión, esa agonía, ese mal nervio, el mal carácter, a volver a darlo todo por alguien y a no ser correspondido. 
Hasta que aquella noche decidió hacer lo que está haciendo en estos momentos, sacarlo todo de dentro, ser valiente y desahogarse. Sí, estaba enamorado de esa persona, aunque al exterior daba a entender que solo era amistad, que también, pero por dentro es por donde los sentimientos te destruyen, te hacen sentir mal. Hacia más de dos años que no sentía algo así por alguien, ese sentimiento de protección hacia alguien, a no querer que nadie le haga daño. Veía como poco a poco se volvía a hundir, como el fondo le arrastraba de nuevo, como se volvía a asfixiar y como no podía hacer nada. Sólo callar, sólo aceptar que más vale una amistad a nada, esa nada que volvía a aparecer por el horizonte, acercándose lentamente pero rápidamente a la vez. Ya ni la música le hacia evadirse, ni probar otras cosas por despecho, ni gritar, nada. Las fuerzas para llorar le habían abandonado y estaba seco.
Duda si mostrar sus sentimientos o callarse y sufrir en silencio. Se siente idiota, pues conoce perfectamente que es lo que la realidad le ofrece, pero aun así prefiere amar en silencio a engañar a otra persona y hacerle daño. Él, que da consejos para que los demás no sufran no es capaz de aplicárselos a él mismo. El cansancio de estar en esta situación vuelve a su cuerpo, a su alma y a su corazón. Quiere correr, huir de aquí, volver a su antigua morada, pero no puede, porque sabe que estar un minuto cerca de esa persona le destruiría más aun y no quiere eso, quiere poder estar ahí para lo que necesite, para lo que haga falta, para cualquier desahogo, para llorar, para reír, para protegerla de cualquier peligro o daño que la vida le pueda causar. 
Y así es como empieza a hablar de sí mismo y acaba hablando de esa persona. Porque aunque lo intente, aunque se esfuerce, no puede sacarla de su cabeza. Porque hacia tiempo que no se sentía así, que no encontraba una amistad tan sincera, a alguien a quien poder amar de verdad, sinceramente. Porque es lo que necesitaba, aunque no fuera nada bueno para él. Es un idiota, pero ahora es un idiota feliz, con ganas de darlo todo, de sonreír a la vida porque le ha dado un motivo para vivir y seguir adelante. Porque le enseñaron a no rendirse nunca, a mirar hacia adelante. A ser él por primera vez como debe ser. 

martes, 24 de septiembre de 2013

MAREOS

No se si soportaré estar más tiempo aquí, con este malestar que tengo dentro de mi, necesito gritar, necesito decir algo pero no puedo, no me atrevo, no estoy seguro de poder hacerlo, no quiero llevarme otra decepción, ya no puedo más, no lo soportaría. Tampoco quiero que todo se vaya al garete, no ahora, menuda encrucijada, menudo dilema, menuda putada, que digo putada, PUTADÓN y de los grandes. ¿Qué narices hago? ¿Ser o no ser? Esa es la cuestión. ¿Decirlo o no decirlo? Ese es el putadón

jueves, 5 de septiembre de 2013

COMENTARIO RESPUESTA A UNA PÁGINA HOMOFOBA

Soy cristiano desde el día que nací, mis padres me bautizaron en la fe cristiana, he tomado la comunión, me he confirmado, soy creyente y soy gay. Siempre me han enseñado a respetar a los demás sean cuales sean sus creencias religiosas, orientaciones sexuales, aficiones u otros motivos y no por ello soy menos persona que los heterosexuales. Desde pequeño siempre he creído en unas palabras que el Señor dijo en su tiempo: "Amaos los unos a los otros como yo os he amado". Ante los ojos de Dios somos todos iguales, Dios no aborrece a nadie, ni a homosexuales, ni a blancos, ni negros ni a nadie, Dios quiere a todo el mundo. Dios no distingue razas, no distingue colores, no distingue orientaciones sexuales, todo eso son solo etiquetas que nosotros mismos hemos creado y nunca sabre el motivo. No entiendo porque tenemos que despreciar a una persona por querer a alguien de su mismo sexo o de otra raza, lo importante no son las distinciones, lo importante es el amor que se pueda sentir hacia otra persona dejando de lado orientación sexual o color de piel. Se supone que como cristianos que somos debemos respetar a todo el mundo, ¿no es eso lo que predica la Biblia? Creo que si Dios y Jesús pudieran hablar por ellos mismos en la época en la que vivimos estarían en desacuerdo con muchas de las decisiones que tomamos. ¿Por qué una familia ha de ser un padre, una madre y los hijos? Hay muchas madres y muchos padres solteros que crían a sus hijos e hijas solos y no por eso dejan de ser una familia. Hay demasiados estereotipos en la sociedad actual que deberían desaparecer. Lo más importante en estos momentos es el respeto mutuo, si todos nos respetásemos viviríamos mucho más felices de lo que lo estamos haciendo ahora. Respeta y serás respetado.

lunes, 26 de agosto de 2013

DESPEGANDO

En menos de dos semanas empieza una nueva etapa en mi vida, durante el nuevo curso dejaré mi casa para probar durante un tiempo que se siente al ser un chico independizado. Conoceré nueva gente, viviré con dos chavales que después de una primera impresión me dieron muy buen rollo, confianza. Van a ser unos meses un poco duros, después de tanto tiempo viviendo en casa, voy a comprobar que es vivir lejos de la gente que más quieres. Voy a echar de menos mi casa, pero seguro que se pasará enseguida, me adapto a las cosas nuevas enseguida. Este nuevo reto forma parte de ese cambio del que os hablaba hace un mes, tengo ganas y muchas de despejarme, de conocer otros lugares, de desaparecer del pueblo por un tiempo y así comprobar lo que cuesta una torta de pan como dice el dicho. En fin, espero que el cambio sirva también para madurar un poco más y coger experiencia para lo que la vida y el destino tienen preparado para mi.

domingo, 28 de julio de 2013

Y ahora te das cuenta de que todo ha sido una mentira, nada ha sido real y mi mente me dice que huya de esa realidad que he estado viviendo hasta ahora; lo estoy haciendo, otras puertas se están abriendo, puertas que muestran una nueva vida, con gente que te aprecia sinceramente, que no te incita a odiar a gente que de verdad quieres, que no te incita a hacer lo que no quieres en realidad.
Por el interés te quiero Andrés ya no funciona conmigo, lo peor de todo es que hace unas semanas oía palabras que ahora se han convertido en eso, palabras, las cuales se ha llevado el viento, aunque poco viento en verano, la estupidez se ha convertido en moda últimamente.
Nueva etapa en mi vida, y muchos se irán de ella y otros nuevos vendrán y otros volverán de nuevo, lo se, el corazón me lo dice y mi cabeza se reinicia para esta nueva etapa.
Bienvenidos a donde no hay lugar seguro.


WELCOME TO MY REVOLUTION